Tot 2018 woonde ik in een Centraal Wonen gemeenschap in Capelle aan den IJssel. Van de buurvrouw mocht ik af en toe een auto lenen. Zij reed zelf niet vaak genoeg en bij de garage hadden ze gezegd, dat ie niet te lang mocht stilstaan. Een mooie deal die op een dag leidde tot mijn zwerftocht naar Utrecht.
Ik was eigenlijk op weg naar het strand, maar ipv links sloeg de auto rechtsaf. Ik had geen idee waar ik heen ging, maar volgde mijn intuïtie. En zo belandde ik bij een prachtig mooi pandje dat te huur stond. Niet dat er op dat moment concrete plannen waren, maar het inspireerde me wel.
In 2017 kocht ik zelf een auto, kwam in een enorme stroomversnelling terecht en plots woonde ik in een oud klooster in Bussum, waar we een community zouden gaan bouwen. Paar maanden later plofte de boel, stond ik op straat en was zo maar ineens dakloos. Wat een prachtig avontuur volgde (lees hier meer: Dynamic Living ) waarbij ik vaak op of rond de Utrechtse Heuvelrug verbleef.
Sterker nog, ik had er bijna gewoond. In Zeist. Antikraak. Maar het mocht nog niet zo zijn. Jammer, want wat een prachtige plek. En toch bleef het roepen en terugkomen in mijn leven. Zo mocht ik een keer in iemands huisje verblijven rond de kerst (wat een kado was dat) en was ik betrokken bij een initiatief groep in Veenendaal. Toch wou het nog steeds niet.
Vorige maand kwam ik in de een FB groep een oproep tegen, bood mijn hulp aan en na een verrassend intiem telefoongesprek kwam weer die heuvelrug in mijn aandachtsveld. En nog geen kwartier geleden weer een oproep, met een reactie die me leidde naar een al lopend initiatief. Ik heb me meteen aangemeld.
Zou het dan binnenkort echt concreet gaan worden?
